Ανάμεσα στην Ίο και τη Φολέγανδρο, η Σίκινος είναι ένα μικρό νησί απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και αυθεντικότητας. Με μόνιμο πληθυσμό που δεν ξεπερνά τους 200 κατοίκους, το νησί μας έχει διατηρήσει στο ακέραιο την κυκλαδίτικη ταυτότητά του, καθώς ο τουρισμός δεν έχει καταφέρει να αλλοιώσει το χαρακτήρα του νησιού.

Κατοικημένη από την προϊστορική εποχή, η Σίκινος είναι ευρέως γνωστή για το εξαιρετικό θυμαρίσιο μέλι και τα μοναδικά της μονοπάτια, μέσω των οποίων μπορεί να γνωρίσει κανείς το νησί απ’άκρη σ’άκρη.

Με μήκος 14 χιλιομέτρων, η Σίκινος έχει τρεις οικισμούς. Την Αλοπρόνοια, το Κάστρο και το Χωριό. 

Η Αλοπρόνοια είναι το λιμάνι του νησιού, όπου χτυπάει η καρδιά του σικινιώτικου καλοκαιριού. Με όνομα που παραπέμπει στη θάλασσα (αλς=θάλασσα και πρόνοια), ο μικρός αυτός οικισμός μοιάζει με μία αγκαλιά, έτοιμη να υποδεχθεί ντόπιους και τουρίστες. Παραδοσιακά λευκά και πέτρινα σπίτια, βουκαμβίλιες και η χαρακτηριστική πέτρινη καμάρα του, το Ελληνικό, είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά του.

Το Κάστρο αποτελεί έναν παλιό οχυρωμένο οικισμό του 15ου αιώνα, με παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και λίγα μαγαζιά στα πλακόστρωτα στενά του. Χτισμένος 280 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στο χείλος του γκρεμού, ο οκισμός φιλοξενεί μεταξύ άλλων το Δημαρχείο, το Αγροτικό Ιατρείο, την κεντρική πλατεία με τα παλιά αρχοντικά της και την εκκλησία της Παντάνασσας, με το επιβλητικό ξυλόγλυπτο τέμπλο της. Στην κορυφή του βουνού, ακριβώς πάνω από τη Χώρα δεσπόζει το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής με τη μοναδική του θέα σε όλο το Αιγαίο.

Το Χωριό, μοναδικό κυκλαδίτικο στολίδι, μπορεί να καυχιέται ότι αποτελεί έναν από τους πιο αυθεντικούς οικισμούς των Νοτίων Κυκλάδων. Εδώ, ο χρόνος έχει σταματήσει προ πολλού. Η ηρεμία, η νοσταλγία μιας άλλης εποχής και η παράδοση κατοικούν στα στενά ασπρισμένα καλντερίμια του Χωριού. Σπίτια ανέγγιχτα από το χρόνο, πεζούλες και σκαλάκια συνθέτουν το σκηνκό, ενώ η τουριστική ανάπτυξη είναι ανύπαρκτη. Δίχως μαγαζιά, φωνές και πολυκοσμία, ο ήχος του βοριά είναι το μόνο που θα ακούσετε εδώ.